FRANCJA: Zupa cebulowa

Choć nie mamy zwyczaju obchodzenia Walentynek, postanowiłam wczoraj przygotować na obiad coś specjalnie dla Maurycego. Zupa cebulowa jest jedną z jego ulubionych, mi natomiast smakuje tylko jeśli sama ją ugotuję. Musi być dobrze przyprawiona, inaczej wydaje mi się jakaś taka za słodka, wręcz mdła. Uwielbiam jednak ciągnący się, roztopiony żółty ser, który spoczywa sobie na dnie miseczki. I nieodzowna bagietka!

Składniki:

• 4-5 dużych cebul
• ząbek czosnku
• litr bulionu (użyłam warzywnego)
• listek laurowy
• tymianek
• pieprz
• sól
• olej/oliwa

Odstępstwa: A jakżeby inaczej, coś musiałam zmienić. Tymianku w naszym Kurniku jeszcze nikt nigdy nie uświadczył, więc pozwoliłam sobie zastąpić go wyhodowanym na balkonie, własnoręcznie zebranym i wysuszonym nad kuchennym stałem oregano. A co mi tam!

Cebule i czosnek obieramy, siekamy i podsmażamy na oleju/oliwie, aż się ładnie zrumieni. Ale tak solidnie zrumieni i nabierze słodkości. Dodajemy bulion (lub do bulionu, zależy gdzie cebulkę smażyliśmy...), liść laurowy, zioło i gotujemy na niewielkim ogniu przez pół godziny. Doprawiamy do smaku solą i pieprzem.

Różne wersje słyszałam, żeby grzankę/ bagietkę z serem położyć na dnie miseczki i zalać zupą, lub żeby zupę serem posypać... Tak czy owak zawsze mi ten ser jakoś na dno opada i wyławiamy jego ciągnące się nitki na łyżce wraz z zupą. Bagietki nie zatapiam, bo mi taka po prostu nie smakuje, a jedynie maczamy ją w zupie. Mmmmm... Bon appétit!